Στις αρχές των 00s οι Queens Of The Stone Age κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που έμελλε να σημαδέψει τον σκληρό ήχο. Σήμερα, έχοντας παρέλεθει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τη κυκλοφορία του, το Local Fuzz εξετάζει τα χαρακτηριστικά που το έκαναν κλασικό.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Ο Josh Homme ανήκει στους μουσικούς που μπορούν, δικαιολογημένα, να φέρουν τον χαρακτηρισμό ‘χαρισματικός’. Πριν καν συμπληρώσει τα τριάντα είχε προλάβει να δημιουργήσει ένα από τα πλέον επιδραστικά σχήματα της τελευταίας εικοσαετίας στον σκληρό ήχο, τους Kyuss, με τους οποίους κυκλοφόρησε τέσσερις εξαιρετικούς δίσκους, να θεμελιώσει ένα νέο ύφος μουσικής (stoner rock) και στη συνέχεια να δημιουργήσει ένα δεύτερο σπουδαίο γκρουπ, τους υπερεπιτυχημένους Queens Of The Stone Age, ενώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις αναρίθμητες συνεργασίες του.
Μόλις 29 χρόνων ήταν ο Homme όταν κυκλοφόρησε, το 2002, το τρίτο (και για πολλούς κορυφαίο) άλμπουμ των Queens Of The Stone Age με τίτλο Songs For The Deaf. Έχοντας προηγηθεί το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το Rated R οι Queens Of The Stone Age απολάμβαναν σημαντική αναγνώριση που έμελλε να αυξηθεί εντυπωσιακά με την κυκλοφορία του Songs For The Deaf. Για τη συγκεκριμένη δουλειά ο Homme επέλεξε ως μουσική παρέα τον παλιόφιλο (και ενίοτε εχθρό) Nick Oliveri στο μπάσο, τον Dave Grohl, στη φυσική του θέση, τα drums και τον Mark Lanegan για να συνεισφέρει στα φωνητικά. Τη συγκεκριμένη τετράδα, Homme – Oliveri – Grohl – Lanegan, το Uncut την είχε χαρακτηρίσει ως ένα από τα καλύτερα γκρουπ στον κόσμο εκείνη τη στιγμή.
Στο Songs For The Deaf πρωταγωνιστικό ρόλο, πέρα από τις φαζαριστές κιθάρες του Homme (ως συνήθως), έχουν τα drums του Grohl, το παίξιμο του οποίου είναι απολαυστικό, αποτελώντας σήμα κατατεθέν ολόκληρου του δίσκου. Σε αυτά προσθέστε και το στιβαρό μπάσο και την αστείρευτη τρέλα του Oliveri αλλά και τα αγαπημένα γρυλίσματα του Lanegan και έχετε τα βασικά συστατικά του άλμπουμ. Το εναρκτήριο You Think I Ain‘t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire με το τρομερό riff του Homme και τις ‘καφρίλες’ του Oliveri στα φωνητικά σε βάζει με τη μία στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ και σε αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Το No One Knows, από τα γνωστότερα κομμάτια του LP, έγινε αμέσως κλασικό και σίγουρη επιλογή για τη συναυλίες τους, ενώ το παίξιμο του Grohl είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Ακολουθούν το ισοπεδωτικό First It Giveth και το καταπληκτικό A Song For The Dead με τις συνεχείς αλλαγές ρυθμού, τις παύσεις και τα παθιασμένα φωνητικά του Lanegan. Ο ίδιος κρατά τα φωνητικά και στο Hangin’ tree, ενώ το The Sky Is Fallin‘ είναι ένα κομμάτι στο κλασικό QOTSA ύφος, όπως άλλωστε και τα Do It Again και Another Love Song. Η δυάδα Go With The Flow και Gonna Leave You (τοποθετημένα δίπλα δίπλα) περιλαμβάνει τα (ας τα χαρακτηρίσουμε έτσι) hit του άλμπουμ αφού άπαξ και τα ακούσεις δεν ξεκολλάνε εύκολα από το μυαλό ενώ είναι και οι πιο radio friendly (με την καλή έννοια εδώ) στιγμές του συνόλου. Στο God Is In The Radio δείχνουν την αγάπη τους για το 70s hard rock, με επιρροές προερχόμενες κατευθείαν από Black Sabbath και Deep Purple. Οι καλές στιγμές δεν λείπουν ούτε προς το φινάλε, αφού κάπου εκεί βρίσκουμε το δυναμικό A Song for the Deaf, ενώ η έκπληξη έρχεται με το θαυμάσιο Mosquito Song σε ακουστικό ύφος.
Ολόκληρος ο δίσκος φέρει την αύρα της ερήμου (συνηθισμένο στους δίσκους του Homme), στο οποίο συνεισφέρουν και οι σφήνες από το ραδιοφωνικό σταθμό της ερήμου ανάμεσα στα κομμάτια, συμβάλλοντας κατά κάποιο τρόπο στο όλο concept υπόβαθρο. Το Songs For The Deaf είναι ένα γεμάτο και χορταστικό άλμπουμ που δυσκολεύεσαι να βρεις περιττές στιγμές και καθώς περνά ο χρόνος αποκαλύπτεται η διαχρονική αξία του.
Ένα highlight για το σκληρό ήχο των 00s.
