Πέρα από τις εκλεπτυσμένες ποικιλίες μπύρας και την ποδοσφαιρική ομάδα της Μπάγερν Μονάχου, εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες, το heavy rock αποτελεί το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της Βαυαρίας. Ηγέτες μιας σκηνής που μοιάζει να βρίσκεται υπό συνεχή άνθιση αποτελούν, αναμφισβήτητα, οι Colour Haze. Νιώθοντας και ξέροντας τι ακριβώς παίζουν είναι, άλλωστε, εκείνοι που μέσα από τις εμβληματικές heavy rock στιγμές της πορείας τους, χάραξαν τον δρόμο για τις ορδές των συγκροτημάτων που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια από το 2008 και μετά. Το ανοιξιάτικο “In Her Garden” αποτελεί την νέα τους κυκλοφορία και ο παρακάτω διάλογος του, τρίτου κατά σειρά, “Music Threesome”, περιστρέφεται γύρω από αυτή.
Νίκος: Βάζω το κλειδί στη μίζα και ξεκινάμε για την σκονισμένη πορεία μέσα στο heavy/ desert rock των Colour Haze.
Κωνσταντίνος: Στρίψε το τιμόνι για Γερμανία, η οποία πρέπει να πούμε ότι έχει την κορυφαία σκηνή στο heavy rock στον ευρωπαϊκό χώρο.
Νίκος: Προσοχή μη ρίξουμε το αμάξι μέσα στον Ρήνο. Στις όχθες του οποίου φυτρώνουν τα ιδιαίτερα όμορφα λουλούδια, σαν αυτό που απεικονίζεται στον 12ο δίσκο.
Πάνος: Μοσχομυριστές μανόλιες.
Νίκος: “In Her Garden“ λοιπόν, ποια ήταν η πρώτη εντύπωση που σας άφησε;
Κωνσταντίνος: Εγώ θα ξεκινήσω με τα αρνητικά.
Νίκος: Ωραία, για πες…
Κωνσταντίνος: Όπως συμβαίνει συνήθως, η μεγάλη διάρκεια του δίσκου κάπου με κούρασε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις προηγούμενες δυο δουλειές τους. Εμείς που μεγαλώσαμε με πανκ προτιμούμε τους δίσκους μικρής διάρκειας, 35 – 40 λεπτά είναι ιδανικά.
Νίκος: Συμφωνώ, και θα προσθέσω ότι κουράστηκα και με την υπερβολική χρήση χάλκινων πνευστών. Με εξέπληξε η χρήση τους στην αρχή, αλλά μετά κάπου χάθηκε το μέτρο νομίζω.
Κωνσταντίνος: Βέβαια, η μεγάλη διάρκεια χαρακτηρίζει τους περισσότερους δίσκους τους ωστόσο όταν συνδυάζεται με συναρπαστικές συνθέσεις τότε τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά.
Νίκος: Πάντως το τελευταίο δυνατό album “All” ήταν πιο συμμαζεμένο σε διάρκεια.
Κωνσταντίνος: Θα συμφωνήσω ότι ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους ήταν το “All”, και δεν εννοώ σε διάρκεια …
Πάνος: Και εγώ πρέπει να ομολογήσω ότι με κούρασε κάπως η μεγάλη διάρκεια του δίσκου… αν και στο “To The Highest Gods We Know” αυτό δεν ήταν και τόσο μεγάλο θέμα, κατά την γνώμη μου. Το κακό για μένα με το “In Her Garden” είναι ότι είναι ένας εξαιρετικά ανισοβαρής δίσκος. Υπάρχουν συνθέσεις, για παράδειγμα, όπως το “Magnolia” και το εκπληκτικό “Islands” όπου το οργανικό επίπεδο είναι πραγματικό υψηλό. Από την άλλη όμως οι υπόλοιπες συνθέσεις φαίνονται να ακολουθούν μια πεπατημένη που δεν ξεφεύγει από την μετριότητα…
Νίκος: Έχω την εντύπωση ότι οι συνθέσεις παίρνουν μια πιο “prog” υφή. Χάνεται ο αυθορμητισμός.
Πάνος: Υπάρχει όντως μια prog υφή… το κακό είναι πως ενώ ο αυθορμητισμός δηλώνει ξανά παρών ελέω του τζαμαριστού χαρακτήρα των περισσότερων συνθέσεων, δεν φτάνει τα επίπεδα του παρελθόντος.
Κωνσταντίνος: Αν καταλαβαίνω για πρώτη φορά συμφωνούμε και οι τρεις. Ναι μεν είναι καλός δίσκος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν φτάνει στα επίπεδα των ηχογραφήσεων τους ως το 2008.
Νίκος: Ναι, ήθελα να το συμπληρώσω αυτό. Και στο “All” υπάρχει το jam στοιχείο, ιδιαίτερα προς το τέλος, αλλά ήταν ξεκάθαρα blues φάση. Σε αντίθεση με εδώ…
Πάνος: Εμένα πάντως μου άρεσε αρκετά και το προηγούμενο τους, το “To The Highest Gods We Know“. Όσο για μεγαλεία πρέπει να πάμε πίσω στους πρώτους τρεις δίσκους τους νομίζω…
Κωνσταντίνος: Τα φωνητικά πως σας φάνηκαν;
Νίκος: Τα μεγαλεία θα τα αφήσουμε για μετά. Τα φωνητικά είναι επίσης ένας αρνητικός παράγοντας κατ’ εμέ. Όχι τόσο όσο οι συνθέσεις βέβαια.
Πάνος: Δε νομίζω ότι τα φωνητικά είναι το στοιχείο που περιμένεις να ακούσεις πως και πως σε ένα δίσκο των Colour Haze…
Νίκος: Ναι ρε συ Πάνο, αλλά παραείναι χαρούμενος ο Stefan Koglek.
Κωνσταντίνος: Χαχαχαχαχα.
Νίκος: Δεν μας είχε συνηθίσει.
Πάνος: Φταίει η μυρωδιά της μανόλιας μάλλον.
Κωνσταντίνος: Εγώ τον έχω γνωρίσει, είναι καλό παιδί… Μιας και είπαμε όλα τα αρνητικά να πούμε και τα θετικά. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι Colour Haze είναι οι θεμελιωτές του ευρωπαϊκού heavy rock.
Πάνος: Επαναλαμβάνεσαι Κωνσταντίνε…
Νίκος: Πάντως γενικότερα ο δίσκος είναι πιο φωτεινός από τους παλιότερους. Δεν ξέρω αν συγκαταλέγεται στα θετικά…
Κωνσταντίνος: Καλό είναι να το θυμόμαστε καθώς δεν είναι μικρό πράγμα. Πριν 25 χρόνια που ξεκινούσαν κυριαρχούσαν απολυτά οι αμερικανικές μπάντες στο συγκεκριμένο χώρο.
Πάνος: Κάτι άλλο πιο αξιοσημείωτο;
Κωνσταντίνος: Και το σημαντικότερο είναι ότι καθιέρωσαν τον συγκεκριμένο ήχο μέσα από την εξέλιξη της μπάντας που αρχικά είχε έντονες αναφορές και στο grunge που ήταν τότρ στο απόγειο του. Επίσης το σχήμα είναι τρομερό στα live. Ανυπομονώ να τους δω στο φετινό Desert Fest καθώς πέρυσι μας τα χάλασε η απεργία στα αεροδρόμια.
Νίκος: Θα το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι.
Πάνος: Μυρίζομαι απολογητική διάθεση για όλα τα προηγούμενα αρνητικά που καταθέσαμε…
Νίκος: Ε, πρέπει κάπως να χρυσώσουμε το χάπι ρε συ! Διότι κακά τα ψέματα, μπορούσαν και καλύτερα, και όχι μόνο σε αυτόν τον δίσκο.
Κωνσταντίνος: Η τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα ήταν πριν 7 χρόνια, τότε σε ένα γεμάτο Αn είχαν δώσει ένα απίθανο live. Το γυρίσαμε στα καλά λόγια επειδή είναι Γερμανοί και περιμένουμε ακόμα μια δόση…
Πάνος: Υπερχρυσώθηκε ήδη το χάπι.
Κωνσταντίνος: Άρα που καταλήγουμε; Ναι μεν ικανοποιητικό το “In Her Garden” χωρίς όμως να μας ενθουσιάσει;
Πάνος: Οι Samsara Blues Experiment ήταν αυτοί που κράτησαν φέτος ψηλά τη σημαία του γερμανικού heavy rock… Και ότι ακόμα και οι Colour Haze έχουν δικαίωμα στην μετριότητα.
Νίκος: Φυσικά και έχουν.
Κωνσταντίνος: Για τους Samsara θα μιλήσουμε άλλη φορά για να έχουμε ακούσει και το δίσκο… Μετριότητα; Άνισο θα το χαρακτήριζα από την πλευρά μου.
Πάνος: Την δισκάρα… για να προδιαθέσω την μελλοντική συζήτηση.
Νίκος: Για να ολοκληρώσουμε την διαδρομή της αναπόλησης, ποια θεωρείτε την πιο δυνατή στιγμή του συγκροτήματος;
Κωνσταντίνος: Τώρα ανοίγεις άλλη συζήτηση.
Πάνος: Το “Periscope” με κλειστά μάτια και ανοιχτά αυτιά.
Νίκος: Ε πρέπει, διότι την άλλη την κλείσαμε.
Κωνσταντίνος: Ας το αφήσουμε εδώ.
Νίκος: Όχι όχι.
Πάνος: Διακρίνω μια περίεργη διστακτικότητα Κωνσταντίνε…
Νίκος: Δεν μας δίνεται συνέχεια η αφορμή για να συζητήσουμε για αυτή την μπάντα. Το “Periscope” όντως είναι δισκάρα.
Κωνσταντίνος: “Periscope” και εγώ.
Νίκος: Αλλά το δίδυμο “Colour Haze” και “Tempel” δεν συγκρίνεται…
Κωνσταντίνος: Αν και εγώ θα έλεγα οτιδήποτε χουν κάνει πριν το 2008. Μοτέρ στοπ!
Φθάσαμε αισίως στο τέλους του τρίτου “Music Threesome”, που φαίνεται πως καθιερώνεται για τα καλά στο μηνιαίο πρόγραμμα του blog. Η επόμενη μουσική στάση έχει ήδη αποφασιστεί ομόφωνα και από τους τρεις μας, και δεν είναι άλλη από την νέα βόμβα μεγατόνων που έσκασαν οι Black Angels. Μέχρι τότε, Rock Οn!
Συμμετείχαν στη συζήτηση: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Πάνος Δρόλιας και Νίκος Ζέρης.
