Μια συζήτηση με τους Congulus

Οδεύοντας προς το Heavy Psych Sounds Fest που θα λάβει χώρα στις 7 και 8 Μαρτίου, βρήκαμε την αφορμή να συνομιλήσουμε με ένα όχι και τόσο “δυνατό” όνομα, στο πραγματικά αξιοθαύμαστο line up του φεστιβάλ, που ωστόσο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Τόσο για την καταγωγή του, πολύ σπάνια συναντάμε τούρκικα μουσικά σχήματα στο heavy rock, αλλά πολύ περισσότερο για την εξαιρετική μουσική του. Ο λόγος για τους Congulus! Ιδού όσα μας είπανε:

Γεια σας! Νομίζω ότι είστε το πρώτο συγκρότημα με το οποίο έχουμε έρθει σε επαφή από την Τουρκία, μετά από τόσα χρόνια που ασχολούμαστε με τη μουσική. Πείτε μας λίγα λόγια για την μπάντα σας.

Είμαστε οι Congulus, ένα heavy rock ψυχεδελικό συγκρότημα από την Κωνσταντινούπολη. Παίζουμε μαζί από το 2016 και πρόσφατα κυκλοφορήσαμε το δεύτερο LP μας, το Göçebe.

Ποιο είναι το στοιχείο που σας έχει κρατήσει μαζί από την αρχή;

Αυτό που μας κρατά ενωμένους είναι το κοινό μας πάθος για τη μουσική. Από εκεί και πέρα, είμαστε στενοί φίλοι, σχεδόν οικογένεια. Η δημιουργία νέων ήχων που αφηγούνται ιστορίες μοιάζει σαν μια τελετουργία για εμάς. Είναι μια βαθιά μεταμορφωτική εμπειρία, είτε παίζουμε στο στούντιο είτε ζωντανά, ειδικά ζωντανά.

Ποια είναι τα κοινά σας ακούσματα που έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση του ήχου σας;

Στην πραγματικότητα, όλοι ακούμε εντελώς διαφορετικά στυλ μουσικής. Καθένας από εμάς έχει ένα ευρύ φάσμα επιρροών, από τη heavy rock μέχρι την ηλεκτρονική μουσική. Φυσικά, τα ατομικά μας γούστα επηρεάζουν τον ήχο μας, αλλά στον πυρήνα, υπάρχει ένας διακριτός ήχος που έχουμε καθιερώσει, αυτός των Congulus. Προέρχεται από την ταυτότητα της Ανατολίας, η οποία φυσικά ενσαρκώνει την πολιτισμική γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Τι ευχαριστιέστε και τι σας δυσκολεύει περισσότερο ως μουσικοί;

Προσπαθούμε να προσεγγίζουμε τη δημιουργία της μουσικής ολιστικά. Ο σχεδιασμός των visuals, η συνεργασία με καλλιτέχνες από διαφορετικούς κλάδους και η εύρεση νέων ιδεών είναι εξίσου σημαντικά για εμάς με τη σύνθεση, την ηχογράφηση και την εκτέλεση. Όσο για το τι μας δυσκολεύει… ίσως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί χώροι στην Τουρκία για αυτό το είδος μουσικής. Αλλά πιστεύουμε ότι αν δεν βρίσκονται χώροι για τη μουσική μας, τους δημιουργούμε και οι άνθρωποι βρίσκονται.

Μια ιστορία ή περιστατικό από μια πρόβα ή μια συναυλία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας.

Μια φορά, ο ντράμερ μας, ο Tayfun, εμφανίστηκε στην πρόβα τόσο μεθυσμένος που ξέχασε εντελώς πώς να παίζει ντραμς. Δεν ήταν απλώς ακατάστατο παιχνίδι – κυριολεκτικά ξέχασε πώς να παίξει. Το πιο περίεργο ήταν ότι φαινόταν εντελώς φυσιολογικός, οπότε μας πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβουμε τι συνέβαινε. Ήταν ξεκαρδιστικό. Στο τέλος, παραλείψαμε την πρόβα εκείνη την ημέρα και απλώς βγήκαμε για να πιούμε μαζί.

Επειδή έχω πλήρη άγνοια για τη μουσική σκηνή στη χώρα σας, θα θέλατε να μας προτείνετε κάποια συγκροτήματα, ειδικά στο heavy rock;

Η Τουρκία έχει βαθιές ρίζες στο ψυχεδελικό ροκ της Ανατολίας, με θρυλικούς καλλιτέχνες από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 όπως οι Erkin Koray, Moğollar, Cem Karaca και Grup Bunalım. Μετά ήρθε ένα δεύτερο κύμα που συνδύαζε εναλλακτικές και progressive επιρροές, με συγκροτήματα όπως οι Replikas και οι Nekropsi.

Για πιο σύγχρονους καλλιτέχνες, πέρα από την ψυχεδέλεια, αλλά ακόμα πιο heavy, προτείνουμε τους Kaptan Kadavra, Make Mama Proud, Astroid, Marblesun, Strider και Midvil.

Πείτε μας για το μέλλον, τις επιθυμίες και τα σχέδιά σας.

Αυτήν τη στιγμή εργαζόμαστε για νέες κυκλοφορίες και φαίνεται ότι θα παίζουμε περισσότερες συναυλίες στο εξωτερικό, κάτι για το οποίο είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Το να παίζουμε ζωντανά και να μοιραζόμαστε αυτή την ενέργεια με το κοινό είναι κάτι που αγαπάμε. Θέλουμε επίσης να συνεχίσουμε να προωθούμε περαιτέρω τον ήχο μας και να πειραματιζόμαστε με τα θεμέλια που έχουμε χτίσει.

Μια ζωντανή παράσταση που παρακολουθήσατε ως θεατής και δεν θα ξεχάσετε ποτέ:

Tayfun: 2006 Istanbul Rock’n Coke – Muse

Can: IDLES. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ενέργεια στη σκηνή.

Cihan: Overkill στην Άγκυρα το 1999. Ήμουν αθλητής σε μια σχολική ομάδα και αγωνιζόμασταν σε ένα στάδιο κοντά στο στάδιο όπου γινόταν η συναυλία. Έφυγα από τον τελευταίο αγώνα και πήγα να τους δω ζωντανά. Ο ήχος ήταν πολύ κακός, αλλά ήταν υπέροχο να είμαι εκεί.

Ένα άλμπουμ που δεν θα αποχωρίζατε ποτέ από τη συλλογή άλμπουμ σας για κανένα λόγο:

Cihan: Ummagumma – Pink Floyd

Tayfun: 10.000 Days – Tool

Can: GNT – Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs

Μια ταινία/σειρά που θα ξαναβλέπατε με χαρά:

Cihan: Twin Peaks (τόσο η σειρά όσο και η ταινία) – David Lynch

Tayfun: Breaking Bad / Stalker

Can: Χάρι Πότερ

Ένα βιβλίο που άλλαξε τον κόσμο σας και που σίγουρα θα συνιστούσατε να το διαβάσουμε;

Cihan: Steppenwolf – Hermann Hesse

Tayfun: My Name is Red – Orhan Pamuk

Can: Kinyas ve Kayra – Hakan Günday

Ένας ήρωας κόμικ που πάντα σας γοήτευε:

Cihan: Hellboy

Tayfun: Iron Man

Can: Sandman

Ευχαριστούμε πολύ για την επικοινωνία και τον χρόνο σας!

Σας ευχαριστώ! Ήταν χαρά μας.

[English text below]

Hello, I think you are the first band I have come into contact with from Turkey, after all these years of being involved in music. Tell us a few words about your band.

We’re Congulus, an Anatolian heavy psychedelic rock band from Istanbul. We’ve been playing together since 2016, and we recently released our second LP, Göçebe.

What is the element that has kept you together from the beginning?

What keeps us together is our shared passion for music. Beyond that, we’re close friends, practically family. Creating new sounds that tell stories feels like a ritual for us. It’s a deeply transformative experience, whether we’re playing in the studio or live—especially live.

What are your common listening experiences that have contributed to shaping your sound:

In reality, we all listen to completely different styles of music. Each of us has a wide range of influences, from heavy rock to electronic music. Of course, our individual tastes affect our sound, but at the core, there’s a distinct Congulus sound that we’ve established. It comes from our Anatolian identity, which naturally embodies the cultural bridge between East and West.

What do you enjoy and what do you miss most as musicians:

We try to approach making music holistically—designing visuals, collaborating with artists from different disciplines, and coming up with new ideas are just as important to us as composing, recording, and performing.

As for what we miss… maybe the fact that there aren’t many venues in Turkey for this genre. But we believe that if you don’t find spaces for your music, you create them—and you find your people.

A story or incident from a rehearsal or concert that you would like to share with us:

One time, our drummer, Tayfun, showed up to rehearsal so drunk that he completely forgot how to play the drums. It wasn’t just messy playing—he literally forgot how to play. The weirdest part was that he seemed totally normal, so it took us a while to figure out what was going on. It was hilarious. In the end, we skipped rehearsal that day and just went out drinking together instead.

Since I am completely ignorant about the music scene in your country, would you like to recommend some bands to us, especially in heavy rock?

Turkey has deep roots in Anatolian psychedelic rock, with legendary artists from the ’60s and ’70s like Erkin Koray, Moğollar, Cem Karaca, and Grup Bunalım. Then came a second wave that blended alternative and progressive influences, with bands like Replikas and Nekropsi.

For more contemporary acts—beyond psychedelia, but still on the heavier side—we recommend Kaptan Kadavra, Make Mama Proud, Astroid, Marblesun, Strider and Midvil.

Tell us about your future, wishes and plans:

We’re currently working on new releases, and it looks like we’ll be playing more gigs abroad, which we’re really excited about. Performing live and sharing that energy with the audience is something we love. We also want to keep pushing our sound further and experimenting with the foundations we’ve built.

A live show that you attended as a spectator and will never forget:

Tayfun: 2006 Istanbul Rock’n Coke – Muse
Can: IDLES. I have never seen such energy on stage.
Cihan: Overkill in Ankara in 1999. I was an athlete in a secondary school team and we were competing in a stadium near the stadium where the concert was taking place. I skipped the last race and went to see them live. The sound was really bad, but it was great to be there.

An album that you would never part with from your album collection for any reason: