Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία για τους UNIVERSE217, για το πότε τους πρωτακούσαμε, ποιος μας τους έμαθε και σε πόσα live τους έχουμε πάει. Όταν μάλιστα καταφέρνεις να αποφύγεις αυτό το κλασικό τροπάρι τύπου “όταν εγώ τους άκουγα εσύ μπλα μπλα μπλα”, νιώθεις σαν αυτούς τους “παλιούς” που μεγάλωσαν μαζί με μπάντες ορόσημο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αν, πάλι, υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν ιδέα σε ποιους αναφέρομαι, αρκεί να πω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εκ των πιο ποιοτικών συγκροτημάτων στην Ελλάδα, που πραγματεύεται ένα down–tempo doom ιδίωμα, έχοντας ως κύριο διακριτό χαρακτηριστικό την αψεγάδιαστα συγκλονιστική φωνή της Τάνιας.
Για όσους παρακολουθούν στενά την πορεία των Universe217 όλα αυτά τα χρόνια, το “Never” δεν αποτέλεσε έκπληξη, σε κανένα επίπεδο. Η ωριμότητα που περιβάλει τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι το πλέον φυσικό επακόλουθο ενός συγκροτήματος που μετράει δεκάδες βαρβάτες συναυλίες, εξαιρετικές full–length κυκλοφορίες, ασταμάτητους πειραματισμούς και συνεργασίες με μουσικούς διάφορων ειδών. Κατ’ επέκταση, ο δίσκος αποτελεί το μεγαλύτερο γεφύρωμα του παλιού σκοτεινού down–tempo ήχου με την χρόνια πειραματική διάθεση της μπάντας. Εμβόλιμα δε, παρατηρούμε πολλά ανατολικά θέματα που ισορροπούν την, εξ’ ορισμού, δυτική υπόσταση της μουσικής των Aθηναίων. Πριν επεκταθώ σε λεπτομέρειες, οφείλω να προειδοποιήσω τους νέους ακροατές, ότι η μουσική των Universe217 είναι πρωτίστως αφηγηματική. Σε κρατάει δηλαδή σε μια δίκαιη απόσταση από τον πυρήνα των ιδεών της, και σε αφήνει να περιστρέφεσαι άφωνος με τα χέρια σταυρωμένα, αιώνιος δέκτης μιας πικρής ιστορίας εγκατάλειψης και φθοράς. Είναι ένα ανώδυνο βύθισμα στο αχανές υποσυνείδητο, στις ανεξήγητες ψυχολογικές καθηλώσεις, στις αρχετυπικές αυτές ερωτήσεις που ποτέ δε θα βρουν απάντηση.
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, το “Never” είναι αποκύημα σκληρής δουλειάς σε ό,τι αφορά την παραγωγή και τις συνθέσεις, μερικές από τις οποίες (βλέπε για παράδειγμα το ομότιτλο δυσθεώρητο Never) προέρχονται από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης της μπάντας. Είναι σαν να περίμεναν τα μέλη της μπάντας, το πλήρωμα του χρόνου να σχηματίσει τις κατάλληλες συνθήκες για την αρτιότερη εκτέλεση των τραγουδιών τους. Όπως είναι λογικό, τον σημαίνοντα ρόλο στον δίσκο τον διαδραματίζει η Τάνια. Καθηλωτική ερμηνεία από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό του άλμπουμ, με τους υπόλοιπους μουσικούς να ακολουθούν επάξια από όλες τις απόψεις. Κορωνίδα της κυκλοφορίας; Φυσικά το τρισμέγιστο παραληρηματικό Never. Βαρύ απωθημένο όλων των οπαδών της μπάντας, που μετά από τόσα χρόνια επιτέλους μπορούμε και το ακούμε εκτός των συναυλιακών χώρων, όσες φορές επιθυμεί ο καθένας.
Νίκος Ζέρης
