Οι King Garcia ανήκουν σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις εγχώριων συγκροτημάτων που καταφέρνουν να κάνουν το όνομα τους ευρύτερα γνωστό πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους. Φυσικά αυτό δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, μεσολάβησαν πέντε χρόνια κοπιώδους και επίπονης δουλειάς, από τη δημιουργία του σχήματος ωσότου να πάρει την τελική του μορφή το Hamelin. Κομβικό παράγοντα αποτέλεσε επίσης η εμπειρία των τεσσάρων μελών που έχουν πίσω τους συμμετοχές σε γνωστές μπάντες της σκηνής εδώ και χρόνια. Τις λεπτομέρειες πίσω από τη δημιουργία του γκρουπ καθώς και του πρώτου δίσκου του, αλλά και τα επόμενα βήματα μας τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι παρακάτω. Ο λόγος λοιπόν στους Kamil, Κορνήλιο, Κώστα και Αλέξανδρο:
Είστε όλοι ενεργοί εδώ και χρόνια μέσα από διάφορα σχήματα, νεότερα και παλιότερα, θα θέλαμε να μάθουμε ποια η αφορμή της μουσικής σας συνάντησης και πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία των King Garcia. Επίσης, υπάρχει κάτι που κρύβεται πίσω από το όνομα;
Kamil: Τον Νοέμβριο του 2019 είχα τη φαεινή -και λίγο ύπουλη- ιδέα να καλέσω τον Κορνήλιο, τον Κώστα και τον Αλέξανδρο σε ένα jam χωρίς σκοπό. Έτσι τους το παρουσίασα τουλάχιστον. Μεταξύ τους δεν γνωρίζονταν όλοι, σίγουρα δεν είχαν παίξει παρέα. Τους είπα πως απλώς ήθελα να κάνουμε παρέα ένα απόγευμα και να παίξουμε μουσική όπως όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, για την φάση, χωρίς απώτερο σκοπό. Φυσικά και είχα σκοπό να φτιάξω μπάντα μαζί τους αλλά δεν θα μου έλεγε κανείς ναι αν απλώς τους το ζητούσα μιας και όλοι ήταν πολυάσχολοι με άλλα projects. Εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη ακόμη το θυμόμαστε ως μια σημαντική βραδιά γιατί με το που ξεκινήσαμε να αυτοσχεδιάζουμε, σε ένα στούντιο στο Ίλιον, δημιουργήθηκαν αμέσως τα πρώτα κομμάτια. Ήταν μαγικό, η συνταγή είχε πετύχει. Την επόμενη ημέρα όλοι συμφωνήσαμε πως αυτό πρέπει να γίνει μπάντα και όχι να μείνει σε ένα jam. Τώρα στο όνομα: o Κώστας είχε σκεφτεί το όνομα The Daughters of King Fisher και παράλληλα εγώ -χωρίς να έχω ιδέα για την επιλογή του Κώστα- πρότεινα το The People of Diego Garcia. Μας αρέσει η ιδέα να κάνουμε πράγματα με συλλογικότητες και γενικά να συνεργαζόμαστε, πιστεύουμε στην ομαδικότητα οπότε κάναμε ένα poll στα social media και ζητήσαμε από τους φίλους μας να ψηφίσουν. Μια κοπέλα έγραψε ‘’και γιατί όχι ένας συνδυασμός των παραπάνω; King Garcia?’’ Και έτσι γεννήθηκε ο μικρός μας βασιλιάς. Το ποιος είναι αυτός και τι σημαίνει για τον καθένα θα το αφήσω στην δημιουργικότητα του καθένα/μιας σας.
Στις συνθέσεις σας διακρίνουμε ποικίλα και ετερόκλητα μουσικά ρεύματα (από folk μέχρι metal). Πώς καταλήξατε στο συγκεκριμένο ήχο και ποια τα κοινά σας ακούσματα που συνέβαλλαν στη διαμόρφωση του;
Αλέξανδρος: Δεν θεωρώ ότι έχουμε καταλήξει κάπου – και ειλικρινά, δεν νομίζω ότι θα γίνει ποτέ. Τα ακούσματά μας έχουν κάποια κοινά στοιχεία, αλλά προτιμάμε να εστιάζουμε στις διαφορές.
Αυτή η μπάντα ξεκίνησε με έναν πολύ οργανικό τρόπο σύνθεσης: απλώς βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, παίζουμε μουσική και αφήνουμε τα πράγματα να βγουν από μόνα τους. Ο καθένας κουβαλάει τις δικές του καταβολές, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να μιλήσει και στη γλώσσα του άλλου.
Αυτό είναι το δυνατό μας χαρτί – και πάνω σε αυτό θα συνεχίσουμε να παίζουμε.
Δεν συναντάμε συχνά πνευστά σε μπάντες του σκληρού ήχου, οπότε δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε πώς προέκυψε η ενσωμάτωση της τρομπέτας και του κλαρίνου στη μουσική σας και κατ’ επέκταση πως δουλέψατε πάνω σε αυτά ώστε να ενταχθούν ομαλά στις συνθέσεις σας;
Kamil: Ο λόγος που δεν κάλεσα εκείνο το απόγευμα έναν τραγουδιστή ήταν επειδή δεν ήθελα να μας περιορίσει ως προς τον αυτοσχεδιασμό και επειδή δεν είχα παίξει ποτέ με έναν τρομπετίστα. Μου άρεσε η ιδέα ενός χάλκινου πνευστού πάνω από δυνατή, επιθετική μουσική και είχα την περιέργεια να την δοκιμάσω. Ο Αλέξανδρος είναι πλέον ο τραγουδιστής μας απλώς το κάνει μέσα από τα πνευστά. Συνθέτουμε έχοντας στο μυαλό μας να υπάρχει ο κατάλληλος χώρος (συχνοτικά και συνθετικά) για τον Αλέξανδρο ώστε να μπορέσει να αποδώσει τις μελωδίες του οπότε ναι, στο περίπου είναι σαν να έχουμε τραγουδιστή στη μπάντα. Του οποίου όμως η φωνή δεν κλείνει κάθε βράδυ οπότε είναι καλύτερο.
Μένοντας λίγο παραπάνω στο κλαρίνο. Πώς καταφέρνει να ακροβατεί μεταξύ Ανατολής και Δύσης; Διότι δεν θυμίζει σε τίποτα τα άλλα ακούσματα που έρχονται από τη χώρα μας, και από όσο έχουμε υπόψη δεν θυμίζει τίποτα που να έχει παιχτεί από συγκροτήματα του εξωτερικού.
Αλέξανδρος: Ωραία ερώτηση. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το κλαρίνο και την τρομπέτα ως «παραδοσιακά όργανα». Ήθελα απλώς τον ήχο τους και τα στοιχεία που φέρνει το καθένα.
Το κλαρίνο, συγκεκριμένα, προσφέρει μια ελευθερία ανάμεσα στο συγκερασμένο και το ασυγκέραστο σύστημα, ανοίγοντας πολλούς δρόμους για να βαδίσεις. Μπορεί να μεταμορφωθεί από ένα γλυκό, χαμηλόφωνο και προσωπικό όργανο σε μια τσιρίδα, μια κραυγή απόγνωσης.
Σίγουρα, επειδή αγαπώ βαθιά την ανατολίτικη μουσική και κουλτούρα, αυτή η χροιά βγαίνει προς τα έξω. Δεν είναι, όμως, κάτι που επιδιώκω – είναι απλώς ο τρόπος που εκφράζομαι. Σαν να μιλάω αγγλικά με ελληνική προφορά
Το να κυκλοφορεί ένα εγχώριο γκρουπ το ντεμπούτο του σε ένα label του εξωτερικού είναι οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτο γεγονός. Πώς προέκυψε λοιπόν η συνεργασία με τη Σουηδική Vici Solum.
Κώστας: Συνεργαζόμαστε χρόνια με τη ViciSolum με τους Mother of Millions, και υπάρχει μια σχέση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης για κάθε release, οπότε ήταν από τις πρώτες μας σκέψεις όταν τέθηκε το ζήτημα της κυκλοφορίας του Hamelin. Όταν έγινε η πρώτη κρούση με την αποστολή του υλικού, η απάντηση της εταιρείας ήταν ενθουσιώδης, οπότε και το άλμπουμ πήρε σχετικά σύντομα το δρόμο του. Δεν είναι πλέον σύνηθες ένα label να στηρίζει έμπρακτα τους καλλιτέχνες του και μπροστά στις ολοένα και μεγαλύτερες -σε σχέση με το παρελθόν- ευθύνες μιας μπάντας, πέρα από το να γράφει και να παίζει μουσική δηλαδή, το να νιώθουμε πως έχουμε έναν σύμμαχο είναι τουλάχιστον ένα άγχος λιγότερο.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία του Hamelin, κάποιος από εσάς έγραψε στα social media, ότι ο πρώτος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι αυτός στον οποίο το γκρουπ αφιερώνεται περισσότερο και βγάζει το αποτέλεσμα που θέλει, χωρίς χρονικές πιέσεις. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα από εδώ και πέρα θα κινηθούν γρηγορότερα, θα υπάρχει κάποιο “πρέπει” πάνω από τα κεφάλια σας;
Kamil: Ισχύει το παραπάνω για τον χρόνο. Είμαστε πολύ τυχεροί που το κάναμε συνειδητά όλο αυτό μιας και όλοι μας έχουμε κυκλοφορήσει δίσκους. Την απολαύσαμε αυτήν την ελευθερία. Ο δεύτερος δίσκος θα βγει σίγουρα πιο σύντομα, δεν θα μας πάρει 5 χρόνια, αλλά αυτό δεν θα γίνει επειδή μας πιέζει η εταιρεία, σε αυτό το κομμάτι μας δείχνουν εμπιστοσύνη. Θα είναι έτοιμο το υλικό πιο σύντομα γιατί πλέον έχουμε βρει έναν τρόπο να δουλεύουμε πιο οργανωμένα. Πλέον ξεκινάμε προπαραγωγή κάθε φορά που τελειώνουμε τη σύνθεση ενός κομματιού. Έτσι ‘’κλειδώνει’’ και περνάμε στο επόμενο.
Με ποιον τρόπο μπορεί ένα συγκρότημα να εκφράσει τα αισθήματα του μέσα από instrumental συνθέσεις; Εν τέλει, είναι ένας τρόπος να δώσει περισσότερο χώρο στη μουσική και τις εικόνες που αυτή μπορεί να δημιουργήσει;
Κορνήλιος: Η διαδικασία μας είναι αρκετά αυθόρμητη. Παίζουμε κάτι στο στούντιο και, αν αυτό που δημιουργείται μας γεννά εικόνες, συναισθήματα ή μια αίσθηση ιστορίας, τότε ξέρουμε ότι έχει αξία να το κρατήσουμε. Είναι σαν μια αλχημεία—ο ήχος εξελίσσεται αυθόρμητα και γίνεται κάτι που ξεπερνά τις νότες. Σε συνδυασμό με την ανάγκη μας να αφήσουμε τη μουσική να μιλήσει από μόνη της, χωρίς να την περιορίζουν τα λόγια, προσπαθούμε να δημιουργούμε συνθέσεις που ταξιδεύουν τον ακροατή, επιτρέποντάς του να φτιάξει τη δική του ιστορία μέσα από τις δικές του εικόνες
Τι ακούτε αυτήν την περίοδο; Υπάρχει κάποιος δίσκος που δεν έχει ξεκολλήσει από το repeat;
Κορνήλιος: Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μας στη μπάντα έχει διαφορετικά γούστα και ακούσματα, κάτι που μας εμπλουτίζει δημιουργικά. Από progressive rock και metal, μέχρι κλασική μουσική ή ακόμα και παραδοσιακές μελωδίες, όλοι φέρνουμε τις δικές μας επιρροές. Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό έχω “κολλήσει” με τους “Descartes A Kant”. Τους ανακάλυψα πρόσφατα μέσω του YouTube, και με έχει εντυπωσιάσει το πώς καταφέρνουν να συνδυάζουν τόσα διαφορετικά και ετερόκλητα είδη μουσικής με έναν τόσο ευρηματικό τρόπο.
Ποιο ήταν το τελευταίο live που πήγατε και τα σπάσατε;
Kamil: Korn, το καλοκαίρι του ’24. Έκανα σαν έφηβος, από τα πιο ωραία βράδια της ζωής μου.
Εφόσον έχετε πια το δίσκο στα χέρια σας, ποια είναι τα άμεσα σχέδια αλλά και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι;
Κώστας: Όταν η δημιουργική διαδικασία κλείνει τον κύκλο της, ξεκινάει το πραγματικό ταξίδι ενός δίσκου, αυτό της αναζήτησης του κοινού του. Εμείς θα θέλαμε η μουσική μας να φτάσει σε όσο περισσότερο κόσμο μπορεί να μαγνητίσει. Να είναι πολλά και συμμετοχικά τα live, να υπάρχει αυτή η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, όπου μπάντα και κοινό είναι ένα. Στα άμεσα σχέδια μας είναι το live της παρουσίασης του δίσκου, το οποίο θα ανακοινωθεί σε λίγες εβδομάδες!
