Next Time Passions – Coffee and Regrets (Make Me Happy, 2024)

Όταν γίνεται λόγος για κιθαριστική indie pop στην Ελλάδα, ένα από τα πρώτα ονόματα που προκύπτουν αυτομάτως είναι αυτό των Next Time Passions. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς από τη στιγμή που το συγκεκριμένο σχήμα είναι από τα παλαιότερα και σαφώς ποιοτικότερα. Από τις αρχές των 90s το γκρουπ έχει μια παρουσία που άλλοτε πυκνώνει και άλλοτε αραιώνει. Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς τους συναντάμε σχετικά συχνά. Το πρόσφατο Coffee and Regrets θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα υβριδικό άλμπουμ καθώς εντός του συγκεντρώνεται φρέσκο αλλά και παλαιότερο υλικό. Πιο συγκεκριμένα, περιλαμβάνει τα τέσσερα κομμάτια του EP Another Wish (Win The Universe, Another Wish, Beast Inside, Curved On Ice) που είχε κυκλοφορήσει το 2017, το πρώτο ever single του συγκροτήματος (Not Here Anymore) σε νέα ηχογράφηση καθώς και πέντε νέες συνθέσεις που προέκυψαν την τελευταία διετία. Ωστόσο παρότι το υλικό δεν έχει απόλυτη χρονική συνάφεια, παρουσιάζει εντυπωσιακή συνοχή. Δύσκολα κάποιος ακροατής που ακούει το LP για πρώτη φορά μπορεί να εντοπίσει αυτό το μπρος – πίσω στο χρόνο. Από εκεί και πέρα όλα αυτά που περιμένουμε να ακούσουμε από τη μπάντα είναι εδώ, γλυκές μελωδίες, διακριτικές αναφορές σε σχήματα του καταλόγου της Sarah Records, αλλά και στους πανταχού παρόντες Smiths, φωνητικά με χρώμα από το παρελθόν καθώς και ένα γενικότερο ηλιόλουστο κλίμα, το οποίο που και που συννεφιάζει, με την μελαγχολία να παίρνει πρόσκαιρα τον πρώτο ρόλο (χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ομώνυμο κομμάτι). Φυσικά υπάρχουν και εκπλήξεις, όπως το Sandy Says που ηχεί αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα κομμάτια και κερδίζει τις εντυπώσεις σε ένα έτσι κι αλλιώς πολύ υψηλής αισθητικής δίσκο.

Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε πως το άλμπουμ κυκλοφορεί από την πιο ταιριαστή εταιρεία, την εκλεκτική Make Me Happy, ενώ είναι αξιοπρόσεκτο πως στην έκδοση συμμετέχουν επίσης ένα αμερικάνικο και ιαπωνικό label, δείγμα της αξίας και της απήχησης του γκρουπ.

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Coyote’s Arrow – Medicine (Ouga Booga & The Mighty Oug, 2024)

Το βασικό χαρακτηριστικό των Coyote’s Arrow από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν είναι το οικογενειακό κλίμα το οποίο είναι εμφανέστατο στις ζωντανές τους εμφανίσεις και με κάποιον τρόπο περνάει και στις ηχογραφήσεις τους. Μια δεκαετία μετά συνεχίζουν με την ίδια φιλοσοφία και διάθεση για fun να παίζουν το παθιασμένο rock τους. Στην ουσία μιλάμε βεβαίως για punk, έστω κι αν οι ίδιοι δεν το πολυδιαφημίζουν. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε από τη στιγμή που δυο από τα μέλη τους (Δημήτρης Μάνθος, Σταύρος Χ.) προέρχονται από τους σπουδαίους Deus Ex Machina. Στη τρίτη τους κυκλοφορία η συγκεκριμένη ηχητική ταυτότητα είναι ακόμα πιο αποκρυσταλλωμένη και το όλο αποτέλεσμα σαφώς τους δικαιώνει. Στο Medicine αναγνωρίσαμε από την πρώτη ακρόαση κομμάτια οικεία, μιας και τα ακούγαμε από καιρό στα live τους, όπως το άκρως ρυθμικό Bad Day και το ορμητικό Shots. Φυσικά, εντός του δεν λείπουν οι αναμενόμενες punk εκρήξεις (Lose Control, I Can’t Breathe), οι οποίες διανθίζονται από συνθέσεις που άλλοτε ρέπουν προς το rock & roll (Time is my Healer) και άλλοτε τα blues (Travelling Man). Η συνέπεια στο μουσικό και στιχουργικό επίπεδο καθώς και η feelgood διάθεση αποτελούν τον οδηγό του σχήματος και το παρόν προϊόν της δουλειάς του θα λέγαμε χωρίς αμφιβολία πως είναι ο,τι πιο ολοκληρωμένο μας έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα.

Αξίζει να αναφερθεί, κλείνοντας, πως ο δίσκος ηχογραφήθηκε στην Κόρινθο, στο στούντιο του γνωστού τοπικού γκρουπ, από το label του οποίου μάλιστα διανέμεται το LP. Άλλη μια ακόμα υπενθύμιση πως η αλληλεπίδραση, η αλληλοβοήθεια ακόμα και η αλληλεγγύη μόνο θετικά αποτελέσματα παράγουν για οποιαδήποτε σκηνή.

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Toxic Rabbits – Witches (Submersion Records, 2024)

Το σημαντικό στη μουσική είναι αυτή να προκύπτει ανεπιτήδευτα, πηγαία και ασταμάτητα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον δεύτερο δίσκο των Αθηναίων Toxic Rabbits, καθώς συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν το 2019 με το City of Dead Lights, με το ίδιο τσαγανό πλαισιωμένο πάντα από μια σκοτεινή post punk ατμόσφαιρα. Η μπάντα φαίνεται πως δεν έχει κάτι να προσθέσει στον ήχο της, μιας και διαφοροποιείται ελάχιστα με τον προ πενταετίας ήχο της. Η κιθάρα παραμένει απρόβλεπτη, πότε μελωδική και πότε χειμαρρώδης, το μπάσο βρίσκεται εκεί στιβαρός στυλοβάτης του ρυθμού μαζί με τα ντραμς, ενώ η φωνή της Δανάης Κασίμη με τους αιχμηρούς πολιτικοποιημένους (και όχι μόνο) στίχους βρίσκεται επίσης εκεί, μελωδική και όπου χρειάζεται θεατρική.

Σε όλο αυτό το νέο κύμα των συγκροτημάτων (ακόμα κι αν μιλάμε για δουλειές που κλείνουν δεκαετία) που αναβιώνουν τον post punk ήχο, θα έλεγα ότι οι Toxic Rabbits συγκεντρώνουν έναν ικανοποιητικό αριθμό από θετικά στοιχεία που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Το σημαντικότερο από όλα είναι η ενέργεια που εκπέμπουν οι συνθέσεις τους, οι οποίες πιθανότατα αποδίδουν καλύτερα ζωντανά παρά μέσα από το ψηφιακό μέσο, καθώς υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι η ηχογράφηση δεν καταφέρνει να αποτυπώσει όλη αυτή την δυναμική που κρύβει η μουσική τους. Τα Chessboard, Point Zero και Witches είναι τα βασικά μου επιχειρήματα για αυτή την υπόθεση, αλλά μέλλει να επιβεβαιωθεί μόλις πετύχω την μπάντα από κοντά, σε μια ομολογουμένως πλούσια συναυλιακή ατζέντα.

Έτσι λοιπόν, για να ολοκληρώσουμε όπως ξεκινήσαμε, η μπάντα εκπληρώνει το αρχικό τρίπτυχο με αυτή της την κυκλοφορία, κι ελπίζουμε να ακούσουμε από αυτή σύντομα μια διάδοχη κυκλοφορία, είτε μέσα από την αγαπημένη μας Submersion Records, είτε από κάποια άλλη ανεξάρτητη εταιρεία.

Νίκος Ζέρης