Bus The Unknown Secretary – We Are The Night (Sound Effect Records, 2024)
Μόλις το κλειδί μπεί στη μίζα, ο κινητήρας πάρει μπρος και μπεί η πρώτη, δεν υπάρχει γυρισμός ή σταματημός. Με πάμπολλα χιλιόμετρα στο κοντέρ τους και αρκετές συναυλιακές ζυγοσταθμίσεις στη δεκαετή δισκογραφική πορεία τους, οι Αθηναίοι Bus The Uknown Secretary κουμπώνουν αισίως τρίτη ταχύτητα στο κιβώτιο με το We Are The Night, αλλά αυτή την φορά μοιάζουν, περισσότερο από ποτέ, σαν να γκαζώνουν στην ανηφόρα. Η σύσταση της κηροζίνης στο, πάντα φουλαρισμένο, ντεπόζιτο τους παραμένει αμετάβλητη. Άρτια δομημένα riffs υψηλής occult/doom αισθητικής, τσαγανάτα refrains και μπασογραμμές που αναβιώνουν το πάθος για τους ήρωες του NWOBHM, μαζί με ενισχυμένες δόσεις rock ‘n’ roll μαγκιάς, είναι εκεί για να δώσουν την απαιτούμενη ώθηση.
Η κρυστάλλινη παραγωγή συν το γεγονός ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου live (και μάλιστα σε διάστημα μόλις 3 ημερών), καθιστούν, αναμφίβολα, το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο δυνατό και συμπαγές. Αυτό αποτυπώνεται τόσο στο πρώτο μισό του άλμπουμ, όπου η μπάντα λειτουργεί σε υψηλές στροφές, απλώνοντας κομμάτια σαν το ομώνυμο και τα “Somebody spits on you” και “I’ll be Dead for You”, που αναμένεται να πρωτοστατήσουν στο επερχόμενο συναυλιακό setlist της, όσο και στο δεύτερο μισό όταν το πόδι αφήνεται ελαφρώς από το γκάζι και δημιουργείται χώρος για πιο ρυθμικά, μελωδικά μέρη.
Το We Are The Night, εν τέλει, σιγοχαϊδεύει περήφανα τις μουσικές νόρμες των προκατόχων του, συγχρόνως όμως σηκώνει το βλέμμα με ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις ηλιαχτίδες του μέλλοντος. Σαφώς η πληρέστερη δισκογραφική τους προσπάθεια, έως τώρα. Άλλη μια, υπέρτατη ευκαιρία, για δυναμικό παρών στα επόμενα live τους.
Πάνος Δρόλιας
Hail Spirit Noir – Fossil Gardens (Agonia Records, 2024)
Έχει κάπου κουράσει να ασχολούμαστε με τους HSN. Η μουσική αρτιότητα που παραδίδουν στο, ομολογουμένως απαιτητικό, κοινό τους είναι πραγματικά υποδειγματική. Ακόμα και όταν πειραματίστηκαν με τους synth ήχους στο Mannequins, όπου ο μινιμαλισμός του δίσκου ξένισε πολλούς από τους ακροατές τους, το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αλλά ας γυρίσουμε στο παρόν και το Fossil Gardens. Στο πλαίσιο της διαρκής μουσικής κινητικότητας, το νέο πόνημα των βορειοελλαδιτών δεν μπορεί παρά να είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο, για να μην πούμε και από το προ-προηγούμενο. Η γκροτέσκα ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν έως το Mayhem In Blue, άρχισε βαθμιαία να αλλάζει στο Eden In Reverse και πλέον έχουμε μια πλήρη μεταστροφή στην ψυχεδελική πλευρά (αν υπάρχει τέτοια) του black metal. Το Fossil Gardens έχει κάτι από το απόκοσμο αίσθημα που σου αφήνει το περσινό Black Medium Current των DHG, και τις χαώδεις εκτάσεις των συνθέσεων των Darkspace. Βέβαια το συγκρότημα δεν αναλώνεται σε συνθετικούς πλατειασμούς και φιοριτούρες, δομεί τα κομμάτια με ένα λακωνικό και ουσιώδες τρόπο, μην αφήνοντας περιθώρια για δευτερολογίες. Με έναν αξιοσημείωτο τρόπο καταφέρνουν διαχρονικά να χωρέσουν «πολλά» στα λίγα μέτρα του πενταγράμμου διατηρώντας αναλλοίωτη την ταυτότητα και τον ιδιαίτερο ήχο τους. Για μένα κάθε νέος δίσκος των HSN αποτελεί εγγύηση για το μουσικό ταξίδι που μου επιφυλάσσεται.
Νίκος Ζέρης
Ni Moya – The Acid Chronicles (Logarithm, 2024)
Εν αναμονή του νέου άλμπουμ των μαγευτικών Naxatras, μια άλλη καινούρια κυκλοφορία ξεπρόβαλε από τις τάξεις τους. Το νέο EP του Ni Moya, ή κατά κόσμο Γιάννη Βαγενά, βρίσκεται εδώ και κάμποσο καιρό στα ηχεία μας, χαρίζοντάς μας μοναδικά ambient electro ηχοτοπία. Το The Acid Chronicles άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά πριν από τρία χρόνια, μετά την πρώτη ζωντανή εμφάνιση του Ni Moya, με τις συνθέσεις να περνάνε μέσα από επάλληλα κυκλώματα, πολλά ξενύχτια και φυσικά πολλά ηχητικά ταξίδια, για να φτάσουν σε μας στην παρούσα μορφή τους. Όσοι περιμένετε να ακούσετε κάτι από το fuzz τριπάρισμα των Naxatras σε αυτή την κυκλοφορία μάλλον θα απογοητευτείτε. Θα πρέπει να πάτε πίσω στο Reverie του 2023 για να βρείτε αυτή τη μικρή συνάφεια των δύο projects. Το The Acid Chronicles έχει τις αναφορές του πρώτου ομότιτλου άλμπουμ, χωρίς όμως να κουβαλάει αυτή την “αθωότητα” του πρωτάρη, με τις γλυκο-νοσταλγικές μελωδίες. Προσωπικά βρίσκω την παρούσα εκδοχή της μουσικής υπόστασης του Ni Moya αρκούντως δελεαστική για τα αυτιά μου. Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να τρυπώσει ανάμεσα από τα πέπλα του συνειδητού, δημιουργώντας μικρές οπές – διόδους για να αναδυθεί το υποσυνείδητο στην επιφάνεια των σκέψεων μας είναι μοναδικός. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Σε μια random συλλογή στο spotify ή σε όποια άλλη πλατφόρμα χρησιμοποιείτε, θα ακούσει κανείς ανάλογα έργα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξάρουμε την σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζεται αυτή η κυκλοφορία, και φυσικά το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Νίκος Ζέρης
