Το κείμενο αυτό δυστυχώς έρχεται με έξι μήνες καθυστέρηση από την κυκλοφορία του δίσκου, κι αυτό γιατί τόσο οι υποχρεώσεις του γράφοντα όσο και η επίδοση της μπάντας επέδρασαν με τέτοιο (αρνητικό) τρόπο ώστε η εξίσωση του χρόνου να μας φέρει στο παραένα του 2017. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιος θα πρέπει να ψάξει περισσότερες δικαιολογίες, εγώ ή μπάντα, μιας και το “II” εμφανίζεται σαφώς κατώτερο των περιστάσεων με αποτέλεσμα να διεγείρει όλο και λιγότερο τον ακροατή (και δη εκείνον που θα γράψει δυο λόγια) να το ακούσει ξανά και ξανά.
Αρχικά ας συμφωνήσουμε ότι όλοι αγαπάμε το δεύτερο σκέλος του ονόματος της μπάντας. Η έμφαση στα “Almighty Blues” είναι αυτά που κάνουν τους Νορβηγούς να ξεχωρίζουν από μπάντες εξαιρετικά παρεμφερείς με εκείνους, όπως Greenleaf και Graveyard. Οι blues αναφορές προσδίδουν στη μουσική τους κάτι σχεδόν σαγηνευτικό στην γενικότερη heavy rock περιρρέουσα ατμόσφαιρα τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου δίσκου. Παρόλα αυτά ήταν ο πρώτος ομότιτλος δίσκος, στον οποίο το επιθετικό και φα(ζ)αριόζικο heavy rock σε απόλυτη εναρμόνιση με το μελωδικό blues στοιχείο έδωσαν την απόλυτη ώθηση στην μπάντα για να σταθεί εφάμιλλη μπροστά στα είδωλά της.
Στο “II” κάτι πήγε στραβά, είτε στην συνταγή, είτε στην εκτέλεση και έκοψε η μανέστρα. Τα riffs φαντάζουν λιγότερο επιθετικά και πολύπλοκα, ενώ η blues ατμόσφαιρα σχεδόν κυριαρχεί σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Φυσικά αυτό το τελευταίο μόνο αρνητικό δε θα μπορούσε να είναι, αφού όταν οι The Devil and the Almighty Blues το γυρίζουν… στα λαϊκά της Νέας Ορλεάνης, δείχνουν το ποιοι πραγματικά είναι και γιατί αξίζουν της προσοχής μας. Το “Low” είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτής της επιχειρηματολογίας. Ωστόσο εκεί που τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν είναι όταν αυτό το ψυχεδελικό τζαμάρισμα μεταφράζεται σε χαλαρότητα σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο. Φτωχές ιδέες και χωρίς τσαγανό, ενώ συνάμα λείπει και μια δυνατή στιγμή, σαν το “The Ghosts Of Charlie Barracuda” στον προηγούμενο.
Οι περισσότεροι περιμέναμε από το συγκρότημα να κάνει αυτό το βήμα μπροστά, ώστε η χαρά της ανακάλυψης που έλαβε χώρα πριν από δύο χρόνια, να γίνει παντιέρα ενάντια σε όλους τους εγχώριους mainstream stonerάδες. Αυτός λοιπόν ο δισταγμός από μέρους της μπάντας είναι που τους θέτει σε ακόμα πιο δυσμενή θέση. Το “II” χαρακτηρίζεται ως μέτριο, όχι μόνο για τις συνθέσεις του, αλλά και γιατί έπεται ενός αρκούντως ενδιαφέροντα δίσκου.
6.5/10
Νίκος Ζέρης
https://thedevilandthealmightyblues.bandcamp.com
