Μέγας είναι ο Kvohst και θαυμαστά τα επιτεύγματα του. Ή για να ακριβολογούμε η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών. Και αυτό γιατί με την εξαίρεση των εκπληκτικών Dødheimsgard και του Climax των Beastmilk που άνοιξε νέους ορίζοντες στην καριέρα του, το πρώτο album των Grave Pleasures κατέδειξε ότι τελικά και αυτός έχει την αχίλλειο πτέρνα του. Παρόλα αυτά η επάνοδος των τελευταίων με το πρόσφατο Motherblood δεν έμελλε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον γύρω από την πορεία τους αλλά και να πυροδοτήσει μια ιδιαίτερα θερμή συζήτηση ανάμεσα στους συντάκτες του Local Fuzz. Ομοφωνία είπατε; Όχι δα.
Πάνος: Πάμε πάμε!
Νίκος: Βάζω την κασέτα με τα best of του Kvohst!
Πάνος: Γράφει πάνω της μήπως την λέξη Motherblood;
Νίκος: Έχει 1-2 κομμάτια από το Motherblood, μερικά από Climax και κάμποσα από Hexvsessel. Από Dødheimsgard είπα να μη βάλω, πολύ black.
Πάνος: Δεν έχουν πιάσει ακόμα και τα κρύα για Dødheimsgard…
Νίκος: Εντάξει, είναι καιρός για Code. Αλλά να σου πω, αυτά δεν τα γράψαμε και αλλού;
Πάνος: Στα του παρόντος;
Κωνσταντίνος: Παιδιά εγώ άρχισα να τον παρακολουθώ από τους Beastmilk και μετά, το δικό μου Kvohst mixtape έχει 10 κομμάτια, τα 10 του Climax συγκεκριμένα…
Νίκος: Θα δείξουμε επιείκεια.
Πάνος: Ερχόμαστε λοιπόν στο παρόν (επιτέλους)!
Κωνσταντίνος: Νομίζω ότι το Climax έγραψε τη δική του ιστορία. Η μετάβαση από τους Beastmilk αποδείχτηκε ανώμαλη.
Νίκος: Κοίτα, το να εξετάσουμε ΜΟΝΟ τους Beastmilk είναι μεγάλη αδικία για τα πεπραγμένα του. Αλλά, εν προκειμένω… ναι το Climax δύσκολα επαναλαμβάνεται
Κωνσταντίνος: Οι Grave Pleasures δυστυχώς, μέχρι στιγμής, έχουν εξελιχτεί σε μια μέτρια εκδοχή των Beastmilk. Το Dreamcrash που το διαδέχτηκε, ως Grave Pleasures πια, πήγε άπατο.
Πάνος: Το Motheblood ωστόσο έρχεται για να αμβλύνει τις μέτριες εντυπώσεις από το Dreamcrash.
Νίκος: Ο πρώτος δίσκος των Grave Pleasures ήταν το λιγότερο απογοητευτικός. Οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές. Ναι Πάνο, με το Motherblood γίνεται restart, κι ευτυχώς νωρίς στην καριέρα τους.
Κωνσταντίνος: Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν αναταράξεις με σημαντικότερη την αποχώρηση της θεάς Linnea Olsson.
Πάνος: Ξεσηκώθηκε ο αγαπούλης.
Κωνσταντίνος: Το εξήγησε σε πρόσφατη συνέντευξη της σύντροφε. Η πίεση από την πλευρά του Kvohst να επαναλάβουν την επιτυχία του Climax ουσιαστικά στάθηκε το μεγαλύτερο βάρος της μπάντας.
Νίκος: Έχει τα θεματάκια του φαίνεται ο Kvohst.
Κωνσταντίνος: Με το Motherblood όντως προσπαθούν να επαναλάβουν τη συνταγή του Climax, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτυγχάνουν. Ο δίσκος διαθέτει το ύφος, τους στίχους τις ερμηνείες αλλά πάσχει στις συνθέσεις.
Νίκος: Έχει κάποιες καλές ιδέες στις κιθάρες, αλλά νομίζω ότι προσπαθεί να σηκώσει όλο το βάρος μόνος του ο Kvohst. Τα φωνητικά είναι υπερβολικά μπροστά, και ενώ πολλές φορές πετυχαίνει… δεν δίνει αυτό το αποτέλεσμα που μας έχει συνηθίσει.
Κωνσταντίνος: Επίσης του λείπει το νεύρο του Climax.
Νίκος: Κοίτα Κώστα, καλομάθαμε.
Πάνος: Πάντως για κάποιον ουδέτερο που δεν έχει προηγούμενη επαφή με το συγκρότημα νομίζω ότι ακούγεται αρκετά δυνατό και γεμάτο ενέργεια, συν ότι οι συνθέσεις για μένα στέκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο.
Νίκος: Εγώ το είπα, είναι ξεκάθαρο restart.
Πάνος: Βεβαίως είναι άδικο να το βάλουμε σε σύγκριση με το Climax.
Κωνσταντίνος: Αν πάντως θέλαμε να το περιορίσουμε στα πλαίσια των Grave Pleasures, ναι είναι ένα κλικ πιο πάνω από το Dreamcrash.
Νίκος: Δηλαδή το Mind Intruder φέρνει σε Beastmilk… αλλά όπως λέει ο Κώστας, άνευρο. Πολλά κλικ θα έλεγα. Το Dreamcrash πέρασε και δεν ακούμπησε…
Κωνσταντίνος: Βέβαια αυτό που προανέφερα δεν κρύβει το γεγονός ότι η μπάντα δεν δείχνει ικανή να το πάει πολύ παραπέρα.
Νίκος: Με τραγούδια όπως το Be My Hisoshima δεν πας πουθενά .
Κωνσταντίνος: Μπορεί να είναι αυστηρή η κριτική μου απέναντι στο δίσκο αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι έχει σημαντικά μειονεκτήματα.
Πάνος: Με τον Kvohst όλα είναι πιθανά… ας μην το προεξοφλήσουμε από τώρα.
Νίκος: Τι θεωρείς ως σημαντικό μειονέκτημα;; Πέρα από το “νεύρο” …
Κωνσταντίνος: Το βασικότερο, αδύναμες συνθέσεις.
Νίκος: Τύπου fillers;
Κωνσταντίνος: Όχι ένα και δυο…
Νίκος: Ναι έχεις δίκιο. Είναι δίσκος των 2-3 κομματιών.
Κωνσταντίνος: Βεβαίως και μόνο για το γεγονός ότι επέλεξαν να ασχοληθούν με ένα τόσο δύσκολο και πολυπαιγμένο είδος όπως το post punk πρέπει να τους το πιστώσουμε. Για το λόγο αυτό, όσο βγάζουν δίσκους θα τους παρακολουθούμε.
Πάνος: Η έννοια του πολυπαιγμένου αγγίζει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής πλέον.
Νίκος: Για τον λόγο αυτό όσο θα βγαίνουν δίσκοι (γενικότερα) θα τους παρακολουθούμε.
Κωνσταντίνος: Σύμφωνοι αλλά το post punk έχει φτάσει στα όρια τους από το τέλος των 80s
Πάνος: Με όσα είπες παραπάνω μάλλον τους δίκασες από τώρα… οπότε ποιος ο λόγος να τους παρακολουθήσεις;
Κωνσταντίνος: Έναν μουσικό σαν τον Kvosht δεν τον ξεγράφεις ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πλοίο πάει κατευθείαν προς ξέρα…
Πάνος: Σαφώς… απλά επισημαίνω τις αντιφατικές σου αναφορές.
Νίκος: Πάντως με αυτόν τον δίσκο το πλοίο πλέει προς τα ανοιχτά. Είναι δίσκος που μπορεί να χαράξει πορεία για το μέλλον.
Κωνσταντίνος: Ναι, προς τα ανοιχτά σαν τον Τιτανικό.
Νίκος: Δηλαδή αν μετά έρχονταν ένα Climax θα χοροπηδούσαμε από την χαρά μας. Όπως χοροπηδούσαμε στο An εκείνο το βράδυ.
Κωνσταντίνος: Βέβαια, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που βρέθηκα στον An εκείνο το συγκλονιστικό βράδυ. Και έχοντας εκείνη την εμπειρία δεν μπορώ παρά να είμαι αυστηρός με τη μετέπειτα πορεία.
Νίκος: Μην μου κλέβεις την ατάκα.
Πάνος: Βάσει σχετικών βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο μερικοί επιχείρησαν κιόλας να μπουν στο “mosh pit” αλλά γρήγορα έκαναν πίσω…
Κωνσταντίνος: Κάνεις λάθος, γνωστός σου με κουκούλα προκάλεσε τα πρώτα πιτ
Νίκος: Ποιος ρε παιδιά;; Τον ξέρω;; Χαχαχαχα
Κωνσταντίνος: Κλείνοντας, από την πλευρά μου, αυτό που έχω να πω είναι ότι όσες φορές βάζω να ακούσω το Dreamcrash ή το Motherblood καταλήγω να ακούω για πολλοστή φορά το Climax. Δυστυχώς.
Νίκος: Εγώ πάντως θα κρατήσω 2-3 κομμάτια να τα βάλω τσόντα μέσα στο Climax.
Πάνος: Έχουν φθηνύνει και οι επισκέψεις στους ωτορινολαρυγγολόγους οπότε καλό είναι να κλείσετε τους επόμενους μήνες κανένα ραντεβουδάκι.
Κωνσταντίνος: Σύμφωνοι, αλλά 2-3 στα δέκα.
Νίκος: Εντάξει Πάνο, μπορεί να είναι και 4. Εσύ θα έβαζες περισσότερα;
Κωνσταντίνος: Τίμια η προσπάθεια να μας πείσει ότι ο δίσκος δεν είναι μια χρυσή μετριότητα. Δυστυχώς οι πολλαπλές ακροάσεις δεν σώζουν την κατάσταση.
Νίκος: Είσαι υπερβολικός
Πάνος: 4+ θα έλεγα. Και όχι δεν είναι χρυσή μετριότητα.
Κωνσταντίνος: Σύμφωνοι 4 από τους δυο δίσκους τους.
Πάνος: Στον ΩΡΛ κατευθείαν…
Νίκος: Το παράκανες Κώστα.
Κωνσταντίνος: Πολύ καλή προσπάθεια αλλά ο δίσκος πάνω από το μέτριο δεν πάει όσο και να το σπρώξουμε.
Πάνος: Θα σου γράψει καμία θεραπεία με Amenra για να στρώσεις.
Νίκος: Δεν πάει πάνω από το μέτριο; Δεν είναι αριστούργημα, δεν είπε κανείς τίποτα τέτοιο. Για τους Grave Pleasures μιλάμε το 2017. Ας αφήσουμε τους αναγνώστες να πουν!
Κάπως έτσι λοιπόν η συζήτηση γύρω από τον νέο δίσκο των Grave Pleasures ολοκληρώθηκε. Φήμες ότι το Music Threesome πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής του ελέγχονται προς το παρόν ως ανακριβείς αλλά δεν αποκλείεται να αποδειχθούν στην τελική ως πέρα για πέρα αληθείς. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχετε παρά να ακούσετε το album προκειμένου να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Συμμετείχαν στη συζήτηση: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Πάνος Δρόλιας και Νίκος Ζέρης
